Fizjoterapia jest integralną częścią obszaru nauk medycznych. Jest to nauka o metodach leczenia środkami naturalnymi, opartymi na różnych formach energii fizycznej występującej w środowisku człowieka, takich jak ruch, bodźce termiczne, mechaniczne, elektryczne, świetlne oraz chemiczne.
Według definicji Światowej Konfederacji Fizjoterapii (World Confederation for Physical Therapy – WCPT) “Fizjoterapia” oznacza świadczenie usług wobec jednostek lub populacji osób, mających na celu rozwijanie, utrzymywanie i przywracanie im maksymalnych zdolności ruchowych i funkcjonalnych. Usługi te mogą być świadczone tylko przez fizjoterapeutę, lub pod jego kierunkiem i nadzorem. WCPT oraz Ustawa z dnia 25 września o zawodzie fizjoterapeuty, jasno określa, że w ramach swoich usług fizjoterapeuta posiada kompetencje do badania, oceniania, ewaluacji, diagnozy funkcjonalnej, prognozy, programowania postępowania, a także przeprowadzenia powtórnej oceny pacjenta na potrzeby prowadzonego procesu terapeutycznego.
Fizjoterapia jako dyscyplina zajmująca się likwidacją skutków lub łagodzeniem procesów chorobowych i ich następstw, zapobieganiem im oraz przywracaniem sprawności człowieka w ciągu całego jego życia. Ze względu na swój charakter, związany z metodycznie prowadzonym procesem rozwijania, utrzymywania i przywracania maksymalnych zdolności ruchowych i funkcjonalnych człowieka, czerpie także z nauk o kulturze fizycznej, nauk behawioralnych i społecznych (psychologicznych, pedagogicznych i socjologicznych). Uczestnicząc natomiast w systemie ochrony zdrowia i stymulując zachodzące w nim reformy korzysta z dorobku nauk ekonomicznych i nauk o zarządzaniu oraz o zdrowiu publicznym.

Kinezyterapia
jest integralną składową fizjoterapii i rehabilitacji, stanowiąc często najważniejszą część procesu usprawniania. Znajduje zastosowanie w rehabilitacji narządu ruchu, chorób neurologicznych i innych, wspomaga procesy leczenia, opierając się na celowo dobranych i ukierunkowanych ćwiczeniach ruchowych. Termin „kinezyterapia” wywodzi się z jęz. greckiego, gdzie kinesis oznacza ruch, a therapeja – leczenie, czyli leczenie ruchem. Przykładem podstawowych ćwiczeń w kinezyterapii są ćwiczenia czynne wolne, ćwiczenia bierne, ćwiczenia w odciążeniu lub ćwiczenia z oporem i wiele innych.

Fizykoterapia,
drugi ogromny dział fizjoterapii zajmujący się wywoływaniem fizjologicznych reakcji tkanek. Do tego oddziaływania wykorzystuje się równego rodzaju bodźce fizyczne (mechaniczne, termiczne, osmotyczne, elektryczne, świetlne) oraz chemiczne. Dlatego w fizjoterapii ze względu na rodzaj energii oddziaływującej na tkankę możemy wyróżnić dział:
Elektroterapii – jest to dział lecznictwa fizykalnego, w którym do celów leczniczych wykorzystuje się prąd elektryczny. W elektrolecznictwie stosujemy prąd stały lub prądy impulsowe małej i średniej częstotliwości.

Światłolecznictwa – jest metodą leczenia wykorzystującą wpływ biologiczny części promieniowania elektromagnetycznego zawartego pomiędzy 15 000 a 200 nm. Jedynie część promieniowania w zakresie o dł . fali 750-400 nm wywołuje u człowieka wrażenie światła. Jednak większa część promieniowania mieszcząca się pomiędzy 15 000 a 750 nm to promieniowanie podczerwone IR .
Wodolecznictwa – metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych postaciach: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii.
Termoterapii – w przypadku zabiegów dostarczających do organizmu ciepło nazywana jest ciepłolecznictwem, lub jeśli stosowane zabiegi powodują odebranie ciepła organizmowi nazywana jest zimnolecznictwem, którego szczególną formą jest krioterapia, czyli zabiegi lecznicze z zastosowaniem temperatury poniżej 0 °C. Pomimo różnic zabiegi termoterapii mają wspólny efekt biologiczny, zmniejszeniem nasilenia bólu, rozluźnieniem mięśni, w przypadkach ostrych odczynów zapalnych leczenie zimnem hamuje ten odczyn, w przypadkach przewlekłych procesów zapalnych efekt ten uzyskuje się ciepłolecznictwem.
Magnetoterapii – polegającą na stosowaniu przede wszystkim pulsacyjnego pola magnetycznego małej częstotliwości.
Balneoterapii- wykorzystującą naturalne peloidy, gazy oraz wody mineralne, stosowane najczęściej w uzdrowiskach.

Metody specjalne w fizjoterapii
Terapia manualna, zajmuję się ręcznym badaniem i leczeniem dysfunkcji somatycznych wynikających z zaburzeń czynnościowych narządu ruchu. Podczas terapii za pomocą specjalnych technik mobilizacji lub manipulacji i pracy na tkankach miękkich przywraca się zaburzoną biomechanikę stawów (odblokowanie stawów), co prowadzi do zmniejszenia bólu, zwiększenia zakresu ruchomości, ustąpienia stanów zapalnych. Każdy zabieg zostaje poprzedzony szczegółową diagnozą wstępną. Terapeuta dokonuje oceny stanu pacjenta na podstawie wywiadu, palpacji ustawienia (przemieszczeń) i funkcji poszczególnych stawów. W obrębie terapii manualnej szczególnie wyróżniają się koncepcje pracy z pacjentem jak: Metoda McKeziego, Metoda Cyriaxa, Metoda Mulligana i wiele innych

Metoda PNF (Proprioceptive Neuromuscular Facilitation) metoda neurofizjologiczna, której istotą jest proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie) ruchu. Proces przywracania utraconej funkcji ruchowej odbywa się  poprzez reedukacje, czyli naukę ruchu od nowa, z czynnym udziałem pacjenta w terapii.
Kinezjotaping (inaczej plastrowanie dynamiczne ) jest to metoda terapeutyczna wykorzystująca naturalne procesy samoleczenia organizmu, poprzez działanie sensoryczne plastra.  W zależności od aplikacja taśmy uzyskujemy:  zmniejszenia, bądź zwiększenia napięcia mięśniowego, działania przeciwbólowego, resorpcji obrzęków, lub krwiaków w miejscu aplikacji, stabilizacji sąsiadujących tkanek itp.
Metoda Bobath jest postępowaniem rozwiązującym problem badania i leczenia ludzi z zaburzeniami napięcia, ruchu i aktywności z powodu uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego. Celem leczenia jest optymalizacja wszystkich funkcji przez poprawę kontroli postawy i torowanie selektywnego ruchu.

Podczas pracy indywidualnej Naszym pacjentom oferujemy znane i lubiane zabiegi z zakresu Kinezyterapii i Metod specjalnych w fizjoterapii ale również rozszerzamy nasze działania o nowe trendy w fizjoterapii min o:
Pinoterapię to nieinwazyjna metoda polegająca na stymulacji obszarów na skórze człowieka. Metoda zaliczana jest do terapii odruchowych, gdzie wykorzystuje się procesy samonaprawcze organizmu. Przy pomocy miedzianych gwoździ (zwanych pinami) oraz noży (katów) uciska i stymuluje się określone punkty na ciele. Należy zaznaczyć, że w pinopresurze skóra nie jest przebijana. Bodźcowanie skóry pobudza pewne ośrodki w mózgu. Dzięki temu nasz układ mięśniowy, czy też więzadłowy odbiera sygnały z odpowiadających im części mózgu, co prowadzi do odruchowego rozluźnienia zgromadzonych napięć i zmniejszenia bólu.
Pinoterapia ma szerokie zastosowanie w różnego rodzaju schorzeniach o podłożu ortopedycznym i neurologicznym. Polecana jest w takich przypadkach jak:
– bóle mięśniowo-powięziowe
– bóle głowy
– bóle kręgosłupa szyjnego, piersiowego i lędźwiowego
– bóle przeciążeniowe
– stany pourazowe i pooperacyjne
– ograniczenia zakresu ruchów w stawach

Wykorzystujemy również różnego rodzaju techniki osteoplastyczne( techniki powięziowe, techniki pracy z tkanka miękką, techniki manipulacji, Techniki Energii Mięśniowej), których celem jest poszukiwanie zależności przyczynowo-skutkowych różnego rodzaju zaburzeń oraz przywrócenie równowagii.

Elementy masażu głębokiego, jako współczesna forma masażu, powodująca rozluźnienie napięć w obrębie mięśni i powięzi. Celem tej formy pracy z tkankami miękkimi jest leczenie zaburzeń w układzie mięśniowo-powięziowym, polegające na umiejętnym rozluźnianiu tkanek, poprawie ich ruchomości oraz uwalnianiu z napięć w jak najbardziej ergonomiczny sposób, tj. bez zbędnych ruchów i tylko w miejscach, które wymagają rozluźnienia.